Η νέα καθημερινή μου ρουτίνα

 

“Θα ήταν καλά να μας έστελναν το μισθό σπίτι” λέγαμε παλιά αστειευόμενοι και να που αυτό γίνεται σήμερα με τον κορονοιό. Αν εξαιρέσεις το καλοκαίρι που γέννησα τον γιο μου, δεν έχω μείνει στο σπίτι ξανά για τόσο μεγάλο διάστημα.

Δεν θα σταθώ στο οικονομικό κομμάτι που απολαβές είναι μειωμένες με τις όποιες δυσκολίες ο κάθε ένας μπορεί να αντιμετωπίσει αλλά ούτε στους λόγους που αναγκαστικά μείναμε σπίτι… αλλά στο γεγονός ότι ξαφνικά μετά από 20 χρονιά εργασίας έχω χρόνο…χρόνο για το σπίτι, την οικογένεια, για μένα… και έτσι από την μια μέρα στην άλλη εφαρμόζουμε μια νέα ρουτίνα προσπαθώντας να βλέπω την θετική πλευρά της όλης κατάστασης, να μην σκέφτομαι αρνητικά, να ζω το τώρα, το σήμερα και να το απολαμβάνω.

Και η πρώτη απόλαυση ξεκινά με μια ιερή διαδικασία που είχα μέχρι πρότινος μόνο τα σαββατοκύριακα και τις αργίες.  Δεν είναι άλλη από την απόλαυση του πρώτου πρωινού καφέ, αυτή που ξυπνάς, φτιάχνεις καφέ και με τις πιτζάμες κάθεσαι στον καναπέ, στην βεράντα, στο μπαλκόνι, χουζουρεύεις, απολαμβάνεις τον πρώτο πρωινό ήλιο, ακούς τα πουλιά να τιτιβίζουν, ποτίζεις τα λουλούδια σου τον κήπο σου και απολαμβάνεις όλα αυτά που με κόπο τόσο χρόνια δουλεύεις να αποκτίσεις και ευχαριστείς τον Ύψιστο πίνοντας ευλαβικά κάθε γουλιά αυτού του πρώτου καφέ της ημέρας. 

Το παιδί μου ξυπνά και κάνουμε αγάπες πρωινές, χουζούρικες.  Βλέπω μαζί του μια πρωινή ταινία και ετοιμάζω πρόγευμα.  Όχι πρόγευμα στο πόδι ή σε ταπεράκι για το αυτοκίνητο.  Κανονικό, στρώνω τραπέζι, φτιάχνω ομελέτα, καπιρίτσες, χυμό και περνούμε χρόνο λες και είμαστε σε ξενοδοχείο διακοπές.  Χωρίς τρεχάματα και αυτό το «άντε κάνε γρήγορα θα αργήσουμε» που με στοιχειώνει τα τελευταία χρόνια.

Αφού απόλαυσα την χαρά του να ξυπνάς στο σπίτι, κάποιες μέρες θα γυμναστώ για 30 λεπτά (προσπαθω ακόμα να το εντάξω στην ρουτίνα μου), ετοιμάζομαι για τις δουλειές του σπιτιού, το μαγείρεμα και ενίοτε εάν πρέπει να γίνει κάποια εργασία της δουλειάς μου διαδικτυακά, τον προγραμματισμό με πράγματα που πρέπει να γίνουν, την λίστα με τα ψώνια για την υπεραγορά και άλλα πολλά που σταματημό δεν έχουν. 

Το μεσημεριανό γεύμα, σερβίρετέ όχι στο γραφείο ή στο θρανίο αλλά ξανά στο τραπέζι.  Τρώμε φρεσκο-μαγειρεμένο ζεστό φαγητό, όχι μαγειρεμένο από την προηγούμενη και ξανα-ζεσταμενό και παραδέχομαι ότι ναι, έχει άλλη γεύση όταν το φαγητό είναι φρεσκο-μαγειρεμένο.

Όταν πλέον ξεκουραστούμε και οι δείχτες του ρολογιού σημάνουν απόγευμα, θα πρέπει να διαβάσω στο παιδί μου.  Να γίνω δασκάλα και να προσπαθήσω να του διαβάσω την ύλη που μας έχει δώσει το γραφείο.  Αλήθεια, πως έχουν αλλάξει τα πράγματα στα σχολεία μέσα λίγα χρόνια; Πως έχει διαφοροποιηθεί η γραφή; κάπου εκεί αναρωτιέμαι πόσο θα μπορώ να βοηθήσω το παιδί μου και σημειώνω νοερά ότι θα πρέπει το βράδι να ψάξω το διαδίκτυο εάν υπάρχουν οδηγίες για γονείς.

Αφού είμαστε σε μια τυπική μέρα, το απόγευμα θα παίξουμε στον κήπο, θα πιούμε το παραδοσιακό καφεδάκι με τον σύζηγο, θα πάμε βόλτα τα σκυλιά, θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο με φίλους, θα πιούμε κανένα κρασάκι και γύρω στις 10-11 θα κοιμηθούμε για να ξεκουραστούμε για την επόμενη μέρα.

Την πιο πάνω ρουτίνα της νέας καθημερινότητας, σπάζει αρκετές φορές η βαρεμάρα, η μοναξιά, ο φόβος.  Οι σκέψεις για το μέλλον και τι μας επιφυλάσσει, πότε θα μας δοθεί η ευκαιρία να εργαστούμε ξανά, πως θα εξελιχθούν τα οικονομικά.  Υπάρχουν μέρες που δεν θέλω να κουνηθώ ή να μαγειρέψω.  Υπάρχουν μέρες που το παιδί γκρινιάζει, δεν κάθετε να διαβάσει, δεν σταματά να βλέπει βίντεο και να παίζει ηλεκτρονικά στην περιβόητη ηλεκτρονική ταμπλέτα, θα γεμίσει το σπίτι με παιχνίδια που δεν θα μαζεύει, δεν θα μπαίνει στο μπάνιο κλπ. κλπ.   Όλα αυτά σε συνδυασμό, και την υπομονή να εξαντλείται και τις προσπάθειες να συμβιβαστείς με το παιδί σου, να εξηγήσεις το γιατί πρέπει να γίνονται κάποια πράγματα και να συνεργαστείς να τα κάνεις μαζί, εκεί μετά το μεσημέρι συνήθως ξεκινούν οι φωνές. Ξεκινούν οι τσακωμοί με το παιδί γιατί «είμαι κακή μαμά και να μην του ξαναμιλώ» και «δεν θα κάνει αυτά που του λέω».  Και προσπαθείς να συγκρατηθείς και καταλήγεις να τα εξομολόγησε - ψάλλεις στον σύζυγο, που λείπει όλη μέρα στην δουλειά και εσύ είσαι στο σπίτι και πόσα να προλάβεις.

Και το βράδι, αφού το παιδί έχει κοιμηθεί και έχω κάνει το μπάνιο μου και ηρεμίσει, καταλαβαίνω ότι δεν πρέπει να φοβάμαι.  Ότι αυτή η «ευκαιρία» έχει και τα καλά της και ότι θα πρέπει να απολαμβάνω αυτά που φέρνει η ζωή κάθε φορά βλέποντας το ποτήρι μισογεμάτο και ο χρόνος θα φροντίσει να γεμίσει το ποτήρι της ζωής.  Αν πάλι χρειαστεί να το αδειάσει, είναι γιατί θα πρέπει να γεμίσει πάλι από την αρχή. 

 Μαμά για Έναν 

Follow my insta mamagiaenan_1