March-Covid ... η αρχή και το τέλος;;;

Κάπου στα μέσα Μαρτίου...

Υπερβολές...για μια ακόμη γρίπη κλείνουν τα σχολεία, να δυσκολεύουν τον κόσμο...και τότε σκάει το πρώτο κρούσμα στον εργασιακό μου κλάδο, σε άνθρωπο που γνώριζα, δεν είναι δυνατόν! Και εάν κάποιος που ήρθε σε επαφή, έρθει στο γραφείο; και με εάν γεια καλημέρα σας αρρωστήσω; τι θα γίνει το παιδί μου; ο άντρας μου, η μανά μου, η γιαγιά μου; όχι δεν μπορώ μα συνεχίσω να εργάζομαι στο γραφείο δεν γίνεται...και τα μάζεψα. Μάζεψα τις εκκρεμότητες που είχα, εργάστηκα για μια βδομάδα από το σπίτι στα επείγοντα θέματα και μετρά παράμεινα on call...ποσό θα κρατούσε αυτό.

Κι όμως σήμερα, 70 και πλέον μέρες μετά είμαι ακόμα στο σπίτι. Τις πρώτες μέρες προσπαθούσα να αφομοιώσω τι γινόταν, να εξηγήσω στο 5.5 χρονών παιδί μου ότι δεν είναι διακοπές, ότι χρειάζεται προσοχή και τσούπα...αρρώστησα. πονόλαιμος και μύξες χωρίς τελειωμό και πανικός. Μήπως κόλλησα; μίλησα με τον γιατρό μου, εξετάστηκα και ήταν μια γρίπη βαρετής μοφής που χρειάστηκε 15 και πλέον μέρες να μου περάσει. 

Μέσα στην αναμπουμπούλα που κυριάρχησε με το ολικό lockdown, τα αυστηρά μέτρα διακίνησης και περιορισμού, ξεκίνησε το μαμά φοβάμαι...οι δυσκολίες στον ύπνο, τα ξυπνήματα μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, η διάλυση του προγράμματος ύπνου, φαγητού και η ρουτίνα όπως την ξέραμε πήγε περίπατο.  Όλα έπρεπε να στηθούν από την αρχή, από την ρουτίνα στο σπίτι, το σχολικό διάβασμα στο σπίτι, την δημιουργία δραστηριοτήτων. Από την μια μέρα στην άλλη, έγινα δασκάλα και προπονήτρια, ειδήμον στα επιτραπέζια παιχνίδια, master chef, pastry chef, desperate housewife!!!

Και να σου μπήκε ο Απρίλιος και γιορτάσαμε οι 3 μας τα έκτα γενέθλια του αγοριού μου, που ονειρευόταν πάρτη με παιδάκια σε γήπεδο...έκανα ότι μπορούσα στο θέμα αλλά δεν απέφυγα τα κλάματα ούτε του γιου μου που δεν ήθελε να γιορτάσει τα γενέθλια του αλλά ούτε τα δικά μου γιατί πως να εξηγήσεις σε εάν παιδάκι ότι δεν μπορεί να δει τους φίλους του...

Άλλες 38 μέρες πέρασαν από τότε, γιορτάσαμε και το Πάσχα από την οθόνη της τηλεόρασης και το παιδί μου στο σπίτι, μόνο με εμάς, χωρίς τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του, χωρίς παιδιά της ηλικίας του, χωρίς τα δικά τους παιχνίδια…βολτάρουμε με τα πόδια στην γειτονιά, μιλάμε εξ’ αποστάσεως με τους γείτονες και βλέπω με την άκρια του ματιού μου τα παιδιά να κοιτάζονται μεταξύ τους, αμήχανα και με συστολή το τι πρέπει να κάνουν και ανταλλάσουν ένα διστακτικό γεια.

Άλλες σχεδόν 40 μέρες πέρασαν για να ξεκινήσουν να χαλαρώνουν τα μέτρα που λήφθηκαν για το καλό μας… είδαμε επιτέλους τις οικογένειες μας, αλλά μας έμεινε ο φόβος…να φιλήσω και να αγκαλιάσω την μάνα, το παιδί, τον φίλο… και εκεί ήταν που είπα στον εαυτό μου δεν πάει άλλο… δεν μπορούμε να σταματήσουμε να ζούμε, η καρδιά μας κτυπά, ανασαίνουμε και δεν μπορούμε να είμαστε κεκλισμένοι των  θυρών και να ζούμε υπό τον φόβο.  Θα λαμβάνουμε όλα τα μέτρα στο πλαίσιο της λογικής, θα διακινούμαστε όταν χρειάζεται αλλά δεν θα κλειδωθούμε πανικόβλητοι.

Τα σχολεία μας δεν θα ανοίξουν, οπόταν και λάβαμε το απολυτήριο μας στα μουγκά και αναμένουμε από τον Σεπτέμβριο να ξεκινήσουμε την 1^η τάξη του δημοτικού.  Ούτε στην δουλειά έχω επιστρέψει ακόμα, είμαστε σε αναμονή!  Μέχρι τότε, θα ζούμε στους νέους αυτούς ρυθμούς…κάναμε και το πρώτο μας μπάνιο…η ζωή κυλά και θα πρέπει και εμείς μαζί της, μαζί με ότι ο κάθε ένας μας αποκόμισε αυτή την περίοδο της απομόνωσης. Δεν ξέρω τι θα έρθει στους επόμενους μήνες, αν θα ξαναζήσουμε το σενάριο αυτό όμως σίγουρα θα συνεχίσω να χαμογελώ, να ελπίζω, να ζω και να απολαμβάνω ότι μας προσφέρει η ζωή κάθε στιγμή!

Μαμά Για Έναν!

Follow my insta: mamagiaenan_1